‘LACHEN EN PRESTEREN, DAT WAS FRANK’
Normaal gesproken zou Frank van Roemburg zaterdag 21 november 62 jaar geworden zijn. Dan hadden zijn boezemvrienden Louis Maas, Cas van den Broek en Johan van de Ven sowieso gebeld. ‘Proficiat Proem!’, of iets dergelijks. Nu bellen de heren met Wilma van Roemburg, sinds afgelopen zondag zonder haar Frank.
‘Vriendschap is een illusie’, zong ooit het Goede Doel. Maar wie het kwartet Tilburgers kent, weet wel beter. Dit zijn vier vrienden. Vier échte vrienden. En dat is vrij bijzonder want hun karakters lopen nogal uiteen. Cas, een allemansvriend. Louis, recht door zee. Johan, de rustigste van het stel. En Frank? Die bracht de boel weer bijeen wanneer het botste tussen het viertal.
BLAUWE SHIRT
‘Als ik aan Frank denk, glimlach ik meteen’, vertelt Louis. ‘In 1970 leerden we elkaar kennen. Sindsdien hebben we elkaar niet meer losgelaten. Op en buiten het ijs hadden we de grootste lol’. De vrienden zijn onafscheidelijk. Niet alleen in goede tijden, maar ook bij tegenslagen kon men op elkaars steun rekenen. Van den Broek: ‘Wanneer ik ergens mee zat, belde ik Proem, Louis of Johan. Dat was enorm fijn.’
Model voor de nog altijd hechte kameraadschap staat het blauwe shirt bij de Early Birds, een seniorenteam bestaande uit voormalig selectiespelers en sponsoren van Tilburg Trappers. Johan legt uit: ‘Bij het begin hebben we afgesproken dat we altijd met z’n vieren in één lijn spelen. Zelfs als wit met twee mensen is, verruilt geen van ons zijn blauwe shirt voor een wit exemplaar.’
CORONA
Een iconische verdediger is niet meer. Overleden aan het coronavirus. ‘Mijn vrouw en ik zaten een week in Zeeland’, doet Johan zijn relaas. ‘Woensdagochtend nodigde ik Frank en Wilma uit voor het weekend. ’s Avonds kreeg ik een belletje van Wilma dat ze niet konden komen. Frank was ziek. Hij had de griep. Niet veel later werd hij opgenomen in het ziekenhuis met corona. Hij belandde op de Intensive Care en ondanks de uitstekende zorg heeft hij het gevecht tegen de ziekte niet kunnen winnen.’
Ontzetting maakte zich meester van het trio toen zij op zondagavond rond elven op de hoogte werden gebracht van de dood van een van de vier musketiers. ‘Zijn dochters Jill en Milou informeerden ons dagelijks over de gezondheidstoestand van Frank. Zo wisten we dat het heel slecht met hem ging, maar zó slecht? Godverdomme!’, vloekt een geëmotioneerde Cas van den Broek.
VIDEOBOODSCHAP
Toen duidelijk werd hoe hard het longvirus had toegeslagen, zochten de Early Birds contact met Dale Weise. Vanwege een staking in de National Hockey League kwam de Canadees in het seizoen 2012-2013 drie maanden uit voor Trappers. In deze periode veroverde de right winger de harten van duizenden Tilburgse en Nederlandse ijshockeyliefhebbers. En zeker ook die van Van Roemburg beaamt Louis.
‘Hij was idolaat van Weise. Iedereen die Frank kende, wist dat. Om hem een hart onder de riem te steken, hebben Ron van Gestel en René de Hondt Dale gevraagd een videoboodschap speciaal voor hem in te spreken. Dat heeft hij ook gedaan. Helaas heeft Frank hem niet meer kunnen zien want hij werd door de artsen in slaap gehouden. Hij had van oor tot oor geglunderd. Daar ben ik van overtuigd.’
HANDELSMERK
‘De Proem’ debuteerde in 1974 in de hoofdmacht en maakte deel uit van een generatie ijshockeyers die met Trappers in de jaren zeventig het vaderlandse ijshockey domineerde. Tweemaal werd hij landskampioen en even zo vaak pakte hij de nationale beker. In totaal droeg de geboren Tilburger 247 maal het geelblauwe shirt. Hij maakte 41 goals, gaf 47 beslissende passes en bracht 112 minuten in de strafbank door. Slecht twee keer verdedigde hij de kleuren van het grote Oranje. Niet vreemd want in die jaren voerden Nederlands-Canadezen de boventoon in het vlaggenschip van de Nederlandse IJshockey Bond (NIJB).
De voormalig nummer 14 was een speler aan wie je geen hekel kon hebben. Daar was het spel van de geboren Tilburger veel te sierlijk voor. Begonnen als aanvaller, maar onder de vleugels van zijn leermeester George Peternousek uitgegroeid tot een sieraad van een verdediger. ‘Wachten, opponent lokken, als laatste man zijn tegenstander uitspelen en zo een wereld van ruimte scheppen voor zichzelf en zijn team. En daarna breeduit lachend de spelersbank opzoeken. Lachen en presteren, dat was één van de handelsmerken van Frank’, haalt Johan een van zijn talloze herinneringen op.
PLAT TILBURGS
Hoewel Engels de voertaal in een ijshockeykleedkamer is, was de tongval van Van Roemburg toch vooral plat Tilburgs. ‘Hij stak er ook graag de draak mee’, stelt Cas. ‘Toch was het soms zo erg dat wij het moesten vertalen voor de niet-Tilburgers en buitenlanders in het team. Haha..’
Van de Ven: ‘Onlangs had ik het er met Louis en Cas nog over om ons in te schrijven voor het Grôot Dikteej van de Tilburgse Taol. Vanzelfsprekend zou Frank dan onze captain zijn.’ Ook Louis heeft nog een dialectanekdote. ‘We hadden een toernooi met Jong Oranje in Spanje. De helft van de geselecteerden speelde voor Trappers. Jongens uit Amsterdam en Heerenveen hadden echt geen flauw benul wat Frank zei wanneer hij het woord nam.’
CLUBMAN
Na zijn actieve ijshockeyloopbaan bekleedde Van Roemburg verschillende bestuurlijke functies bij Tilburg Trappers. Maas: ‘In 1993 vroeg toenmalig voorzitter Jan de Greef mij jeugdvoorzitter te worden. Vrijwel direct heb ik Frank en Cas gebeld om zitting te nemen in het jeugdbestuur. Zonder aarzelen hebben zij positief geantwoord op mijn vraag. Bij mijn afscheid als voorzitter heeft Frank het stokje van mij overgenomen.’ Vanwege zijn verdiensten werd hij uitgeroepen tot erelid van Trappers en ontving hij de gouden clubspeld.
