Aan tafel met : Shane McColgan
Het is begin november als het vertrek van Bobby Chaumont wordt aangekondigd. Enkele dagen later wordt bekend dat Shane McColgan hem zal gaan opvolgen. De kleine aanvaller moet gaan doen wat Bobby niet lukte, punten maken. De kleine aanvaller maakt een goede eerste indruk en is er klaar voor om zijn ijshockey carrière op te frissen.
Shane woont in Remosa Beach California, een staat van Los Angeles. Hij heeft 1 broer, 3 zussen en veel honden. Recent heeft hij een nieuwe hond in het gezin welkom mogen heten, haar naam is Sammy.
Shane komt uit een sportieve familie. Zijn moeder turnde en zat in een zwemteam Ze bereikte het zelfs zo ver dat zij bijna in het Canadese zwemteam kwam. Zijn vader speelde voetbal en Lacrosse. “Ik heb goede atletische genen”.
Shane’s broer (Luke McColgan) speelde ook ijshockey, maar heeft een aantal hartoperaties achter de rug. Daarnaast ook een aantal blessures die in ijshockey niet vreemd zijn. Tot een paar jaar geleden speelde zijn broer voor de universiteit van Alaska (Anchorage), maar school bleek niet zo zijn ding te zijn. Shane’s vader vertelde hem recent dat zijn broer waarschijnlijk binnenkort weer wil gaan ijshockeyen, zodra de artsen hun akkoord geven en hij fit is. Shane vertelde dat zijn broer een goede ijshockeyer is, een stukje groter dan hij en heeft ook zijn hele leven gespeelt. “Het is ook moeilijk om te stoppen met ijshockey als je niets anders gewend bent”.
Shane vertelde erg blij te zijn met de plaats waar hij woont “het is een knus plaatsje, en een geweldige plek op deze aarde, ik ben dan ook erg blij dat ik daar mag wonen”. Desondanks is Shane blij om nu hier te zijn. “Nederland is erg veramerikaanst, haast iedereen spreekt wel Engels, dat maakt de overgang makkelijker. Ik zou graag Nederlands willen leren, maar ik heb al wel door dat het toch wel een lastige taal is”. De andere cultuur is de uitdaging die Shane aansprak om naar Europa te komen. Hij was zich aan het verdiepen in teams in Duitsland en Finland toen zijn manager David Lamonte hem benaderde om bij ons in Tilburg te komen spelen, daar het bestuur op zoek was naar een vervanger voor Bobby Chaumont. Pat Brison, zijn vorige manager, die ook in Tilburg heeft gespeeld, vertelde hem iets over Tilburg. Pat vertelde hem dat het een geweldig plek is en een goed team om voor te spelen. Het bleek te kloppen want Shane vertelde dit zo ook te ervaren. In het verleden speelde Shane met zijn jeugdteams in Zweden, Finland en Duitsland (Füchse) gespeeld waardoor hij summier wel iets wist over Europa, maar hij heeft nog nooit echt in Europa gewoond.
Shane vertelde dat hij weg wilde van school. “Het was een slechte periode in mijn leven en ik wilde een frisse start”. Hier in Tilburg wil hij zijn carrière revitaliseren, een goede teamgenoot zijn en vooral hard werken. Wedstrijden winnen is iets wat hij met zijn studententeams niet gewend was, dat ervaarde hij als minder leuk. Bij Tilburg ziet hij de mogelijkheden tot winnen en dat ervaart hij als leuk en wordt daar blij van.
Shane speelde 5 jaar lang in de Western hockey league en na een aantal blessures besloot hij een studiebeurs aan te nemen en bij de Rangers te gaan hockeyen, maar het lukte daar niet. Hij verliet de Rangers in februari van dit jaar vanwege een beenbreuk die hij een jaar geleden op heeft gelopen.
“Omdat ik toch niet speelde was het makkelijker om daar weg te gaan. Het team was niet goed en ik ben terug naar huis gegaan”. Eenmaal thuis is Shane zich gaan voorbereiden op een trainingskamp met de Kings. Daar trainde hij in oktober en augustus met hen mee. “Het waren erg pittige trainingen, maar de kennis en ervaring die ik daar heb opgedaan kan ik nu gebruiken hier in Tilburg. Het is fijn om dat te kunnen doen”.
Toen Shane zijn contract met Tilburg tekende wist hij niets over Tilburg of wat hij hier kon verwachten. Hij kent een aantal mensen die hier gespeeld hebben en zocht contact met hen. Hij wilde immers wel wat meer weten over de plaats waar hij heen zou gaan. Hij hoorde goede verhalen, vertrouwde daarop en kreeg al snel in de gaten dat men hem hier graag wilde hebben, dat deed hem goed, voelde als een warm welkom.
“Ik voel me hier goed en heb het erg naar mijn zin. Ik zou wel graag wat meer willen scoren, maar ik sta in een goede lijn met onder andere Mickey en Ivy wat het scoren makkelijker mogelijk moet maken. Ik wil mijn fysieke spel en scorend vermogen toevoegen aan het team, ik ben immers iemand die graag wil winnen. Dat is de persoon die ik altijd geweest ben. Het maakt me niet uit of ik scoor, zolang mijn team maar wint”.
Shane’s carrière begin wanneer hij 3,5 jaar oud is. “In California hebben we niet veel ijs, samen met mijn vrienden (die ook allemaal ijshockeyen) begonnen wij met rolschaatsen. De eerste keer dat ik ging rolschaatsen heb ik in eerste instantie een hele tijd staan huilen, zo erg dat mijn moeder me van de baan af moest dragen. Dat veranderde snel, want toen mijn moeder me iets later in het midden van de baan had neergezet en ik eenmaal van start ging moesten ze me twee en een half uur later weer van de baan halen, ik wilde niet van de baan afkomen, ik was verkocht. Toen ik 6 jaar oud was opende in El Segundo de Kings faciliteit. Later toen ik wat ouder was ben ik in Orange County, een uur rijden van mijn huis gaan trainen, 6 dagen in de week”. Shane vertelde dat zijn ouders veel over hadden voor zijn sport. Zes dagen in de week twee uur rijden, waarbij hij vooral in de weekenden al vroeg moest gaan trainen.
“In minor hockey heb ik veel goede coaches gehad. Als ik terug kijk op die tijd deden de coaches veel voor hun jonge spelers”. Hij speelde met veel jongens zoals Jason Zucker en Beau Benett in California, zij spelen nu in de NHL, maar ook in de AHL. “Het is leuk om bekende California gezichten terug te zien in die leagues”. Shane werd op zijn veertiende gedrafft voor de Kelowna Rockets. “Het was moeilijk om als veertienjarige de keuze te maken om te studeren of naar junior hockey league te gaan. Als je niet gaat studeren dan keer je feitelijk een studiebeurs van 250.000 dollar de rug toe. Studeren in Amerika is erg duur” vertelde Shane met een lach. Uiteindelijk heeft hij de keuze gemaakt om in de Western hockeyleague te gaan spelen, daar heeft hij geen spijt van. Hij heeft genoten van zijn tijd in deze league.
Een moeilijk periode, vooral mentaal gezien, was toen hij uiteindelijk niet bij de Rangers tekende. “Ik had wat struggels, maar speelde altijd constant in die league, mijn punten blonken nooit uit. Het feit dat ik klein ben speelde daar ook een rol in, dus dat raakt je mentaal wel”. Een aantal persoonlijke issues waar hij verder niet over wil uitwijken gaven hem de doorslag om een ander pad in te slaan. Hij wilde naar Europa komen om zijn carrière op te frissen. “Ik ben blij met alle ervaringen die ik binnen het ijshockey heb meegekregen. Ik zie het als een geschenk uit de hemel, want ik zou niet weten waar ik zonder ijshockey zou zijn.
Shane vertelde zelf diverse blessures vanwege het ijshockey te hebben gehad, zo noemt hij zijn beenbreuk van vorig jaar, diverse duimblessures waarvoor hij zelfs 2 maal een gecompliceerde operatie moest ondergaan waarbij ze zijn gehele duim moesten reviseren. Daarom tapet hij nu elke wedstrijd zijn duim in zodat deze niet uit de kom gaat.
Shane vertelde dat hij een aantal minder leuke ervaringen in het ijshockey heeft gehad zoals niet een geheel seizoen kunnen spelen omdat andere jongens beter waren. Maar hij heeft ook goede herinneringen. Zo vertelde hij dat hij met veel jongens heeft gespeeld die nu in de NHL spelen waarvan hij veel heeft geleerd. Met die jongens speelde hij ook om de Memorial cup. Zijn team speelde tegen Calgary waar goede spelers speelden. De Kelwona Rockets was een van de betere teams waar hij ooit voor speelde. Ook al is het alweer een tijd geleden, hij kijkt er met plezier op terug.
Toen Shane nog jong was dacht hij veel na over de dingen die hij deed binnen het ijshockey. Nu wil hij het dag voor dag bekijken en het serieus te nemen, het is immers zijn baan. Maar vooral wil hij weer plezier hebben in het ijshockey, dat heeft hij al een lange tijd niet meer gehad. “Ik wil er vooral niet te veel over nadenken en weer genieten van het spelletje. Ik heb natuurlijk ook wel persoonlijke doelen in het leven, die zijn slechts klein zoals iedereen die wel heeft”.
Als hij het hier goed doet zal de weg meer voor hem openliggen ook binnen andere teams. Ook al is hij nu niet bezig met andere teams, maar vertelde eerlijk dat je jezelf als ijshockeyer ook wilt ontwikkelen en in nog betere teams wilt spelen. “Natuurlijk wil je ook geld verdienen, het is toch je baan”.
Shane is onder de indruk van de Oberliga en wil graag in Tilburg blijven spelen, maar als andere teams in een hogere divisie hem willen hebben zal hij er wel over nadenken. “Je weet immers niet wat er op je pad kan komen”. Hij wil zich stabiliseren en ziet dat hier in Tilburg wel gebeuren. Maar er is natuurlijk wel een verschil tussen Nederland en Amerika. Shane benoemt een aantal van de verschillen, zoals het rijden in een handgeschakelde auto. “Het eten hier is normaal en erg lekker, ik houd van eten. Ik kan nog niet rijden in een handgeschakelde auto, want in Amerika zijn we automaten gewent. Gelukkig komt mijn vader mij vanwege de feestdagen opzoeken, hij kan me dan leren hoe dit werkt”. En Shane wil graag leren rijden in een handgeschakelde auto. Zijn vader heeft een handgeschakelde Chevrolet Chevelle uit 1970 aangeschaft. Daar wil hij aankomende zomer toch wel in rijden.
Shane vertelde blij te zijn dat zijn vader voor de feestdagen naar Tilburg komt. “Het is de eerste kerst in 9 jaar dat ik niet thuis ben. Mijn vader komt me opzoeken en met kerst gaan we waarschijnlijk samen ergens iets eten, maar vooral samen tijd doorbrengen. Met oud en nieuw gaan we samen met Ryan, Justin en zijn vriendin naar Amsterdam. Op 1 januari vieren mijn vader en ik nog samen onze verjaardag, we zijn allebei op 1 januari jarig”.
