De impact van Alex Andjelic op Kevin Bruijsten

Legende, revolutionair, passioneel en taalvernieuwer: Alex Andjelic zette een voetafdruk in de (Nederlandse) ijshockeygeschiedenis. Dinsdagnacht overleed hij op 80-jarige leeftijd in een ziekenhuis in Belgrado.

Eind zestiger jaren kwam hij uit het toenmalige Joegoslavië naar Nederland (Den Bosch). Na een seizoen in de Brabantse hoofdstad verkaste hij naar Nijmegen waar hij als speler, maar later vooral als coach zijn hoogtijdagen kende. De verslagenheid die sinds woensdag als een rouwsluier over de Keizerstad ligt, bewijst dat Alex er een grote plaats innam.

BEWONDERING & WAARDERING

Ondanks dat hij redelijk goed op de hoogte was van de gezondheidstoestand van Andjelic, kwam het nieuws van zijn overlijden hard aan bij Kevin Bruijsten. ‘Het zijn zware dagen’, geeft hij een inkijk in zijn gevoelens. ‘Niet alleen voor mij maar zeker ook voor Mitch, Nardo (Nagtzaam) en Mike (Dalhuisen). Vanaf ons elfde jaar nam Alex ons praktisch elke dag twee keer onder handen.’

De bewondering en waardering voor de geboren Serviër is duidelijk hoorbaar in zijn stem wanneer Kevin over hem praat. ‘Zonder anderen tekort te doen, maar er zijn drie personen die ervoor gezorgd hebben dat ik zo ver gekomen ben in mijn ijshockeycarrière: mijn vader, mijn moeder en Alex. Hij heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat ik tijdens het main camp van de Toronto Marlies twee oefenwedstrijden kon spelen.’

LEGENDE & REVOLUTIONAIR

Waar Nederlandse ijshockeyclubs veel geld spendeerden aan dure buitenlandse aankopen zweerde Alex juist bij investeren in de levensader van de vereniging, de jeugdopleiding. Overal waar hij werkte, bewees hij successen te kunnen halen met spelers uit eigen kweek. In 1984 werd hij een legende in de Waalstad toen hij met Vissers Nijmegen een einde maakte aan de hegemonie van Feenstra Flyers.

‘Hij was op zijn best wanneer hij met jonge talentvolle jongens aan de slag kon. Dat was echt zijn ding!’ Bruijsten denkt nog met veel plezier terug aan de oefensessies van Andjelic. ‘Zijn trainingen waren revolutionair. Hij was zijn tijd ver vooruit. Elke keer kwam hij wel weer met wat nieuws. Zo kwam hij een keer aan met elastieken. Wat wil hij daar nu weer mee, vroeg ik me af. Nu doen al die power skaters in Amerika hetzelfde. Alleen ik deed dat toen ik elf, twaalf jaar was.’

‘SCHAATSEN LOEL’

Het precieze tijdstip kan hij zich niet meer helder voor de geest halen, maar ook Kevin maakte in de jeugd in Nijmegen voor het eerst kennis met Andjelic. ‘De klik was er direct. Ik kon lezen en schrijven met hem. Dat moest ook wel want ik stond maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdagochtend met hem op het ijs. Soms wel drie uur per dag. En dan speelden we vrijdagavond vaak nog een wedstrijd.’

Zijn coach herkende direct het talent bij de oudste Bruijsten. Dat betekende tegelijkertijd ook dat Andjelic veeleisend voor hem werd. ‘Schaatsen loel’, brulde hij dan. Als ik niet hard genoeg mijn best deed, kwam hij met zijn stick achter me aan en probeerde hij me te raken. Later heeft mijn vader me uitgelegd dat dat juist goed was. Dan ziet hij het in je zitten, Kev.’

LAATSTE LUNCH SAMEN

Gaandeweg de jaren veranderde zijn werkwijze wel iets. De scherpe randjes verdwenen, maar de passie bleef. ‘Alex at, sliep en ademde ijshockey. Wie staat er anders op 79-jarige leeftijd nog op het ijs?’ Drie maanden geleden zagen en spraken Andjelic en Bruijsten elkaar voor het laatst tijdens een lunch bij mijn ouders thuis. ‘Remo Speijers en zijn vader waren er ook. Het was ouderwets gezellig. Alex had een geweldig gevoel voor humor. Zijn oneliners waren legendarisch.’